Malaga ze swoim nadzwyczajnym urokiem stanowi obowiązkowy punkt w turystycznym kalendarium. Kultura, tradycja, gastronomia, godny do pozazdroszczenia klimat i spokojne, gościnne usposobienie mieszkających tu ludzi tworzą wizerunek "Padise City- Rajskiego Miasta". Nazwa ta została użyta przez hiszpańskiego poetę, laureata nagrody Nobla Vicenta Aleixandre w nawiązaniu do stolicy Costa del Sol.

Jednym z najstarszych zabytków jest rzymski amfiteatr, datowany na drugi wiek naszej ery. Zdumiewające, że został odkryty przez przypadek w drugiej połowie naszego stulecia, kiedy wykonano wykop pod nowy budynek ujawniając jego istnienie!

Rozciągając się na niewielkie wzgórze, obok amfiteatru widać mauretański pałac wraz z arabską fortecą zwaną La Alcazaba. Twierdza została wybudowana na rzymskich ruinach w pierwszej połowie dziewiątego wieku przez kalifa Abda er Rahama I-go jako zabezpieczenie przed atakami korsarzy.

Zmierzając w kierunku chrześcijańskiej ery, jednym z najważniejszych miejskich budynków jest szesnastowieczny, renesansowy pałac Count of Bellavista z wyjątkowo pięknym, kasetonowym sufitem wykonanym w stylu Mudejar. Obecnie znajduje się tam Muzeum Picassa.

Siedemnastowieczna gospoda, znana jako "Mesón de la Victoria", jedna z najlepiej wyposażonych w owym czasie, jest teraz domem-muzeum ludowym. Dwa piętra zawierają centralnie położone, brukowane patio z fontanną i studnią, do niedawna tak typowymi cechami dla domów w Maladze.

Katedra w Maladze jest powszechnie znana jako "la manquita"- mała, jednoręczna dama. Nazwa bierze się z faktu, iż druga wieża nigdy nie została ukończona. Prace zostały wstrzymane przez Royal Decree, gdy wieża została wybudowana tylko w połowie. Pieniądze, które wcześniej były przeznaczone na budowę, zostały przydzielone na pomoc ofiarom trzęsienia ziemi, które miało miejsce w Mobile, w Stanach Zjednoczonych. Konstrukcja katedry przez ostatnie dwa stulecia - od drugiej połowy szesnastego wieku do ostatniej triady wieku osiemnastego - stanowi interesującą kombinację stylów architektonicznych, od gotyku w dolnej części i jednych drzwiach do sanktuarium, poprzez renesans do późnego baroku, który jest widoczny w wystroju nadproży i głównej fasady. Siedemnastowieczny chór jest wyjątkową częścią, gdzie 40 z 58 drewnianych figur zostało wykonanych przez słynnego rzeźbiarza Pedro de Mena. Wspaniale wykonane przez Juliana de la Ordena w 1871r zostały wysoko ocenione przez muzycznych ekspertów nie tylko ze względu na wspaniałą konstrukcję, ale także ze względu na wspaniałe brzmienie.